Opis szkodników

Prusaki można spotkać w pomieszczeniach wilgotnych, głównie w łazienkach oraz w kuchniach. To tam znajdują potrzebną im do życia wodę i pokarm. Są owadami nocnymi, żywiącymi się głównie wieczorem i nocą, dlatego zwykle nie są zauważalne. W przypadku dużej liczby prusaków o ich obecności może świadczyć niemiły zapach. W miejscach, w których przechowywane są produkty spożywcze, pozostawiają swoje odchody i wylinki. Prusaki powodują rozwój bakterii i pleśni, przenoszą pasożyty (glisty) oraz zarodniki chorób takich jak biegunka, cholera, trąd, dżuma, gruźlica. Sprzyjają również rozwojowi alergii. W temperaturze pokojowej larwy prusaków mogą żyć nawet do 10 dni bez konieczności pobierania pokarmu, dorosłe samce dożywają wtedy do 40 dni, a samice – 15 dni.

Karaluchy żyją przede wszystkim w pomieszczeniach, w których znajdują się produkty spożywcze, w tym w kuchniach oraz w magazynach. Mają ubarwienie czarno-brązowe lub czerwonawe, długość ciała dochodzi do 3 centymetrów. Mają również parę skrzydeł i długie czułki. Samice składają kokony, w których znajduje się po 14-16 jaj. Ich rozwój trwa od 5 do 6 miesięcy w temperaturze pokojowej. Karaluchy są wszystkożerne, są jedynymi z niewielu owadów, obok moli włosienniczków, które posiadają zdolność do trawienia keratyny – białka będącego budulcem włosów. Karaluchy gromadzą się głównie w szczelinach, szparach i miejscach wilgotnych. Zwykle spotykane są w skupiskach. Niektóre z gatunków prowadzą nocny tryb życia. Karaluchy mogą przenosić choroby.

Pluskwy domowe zaliczają się do rodziny pluskwowatych i rzędu pluskwiaków różnoskrzydłych. W przeszłości w krajach wysokorozwiniętych zostały praktycznie całkowicie wytępione. Obecnie natomiast zauważa się ich powrót. Zwalczanie pluskwy odbywa się na tych samych zasadach co zabiegi dezynsekcji przeciwko innym szkodnikom. Pluskwy domowe żywią się krwią zwierząt ciepłokrwistych, w tym także człowieka. Są uciążliwymi owadami, które gnieżdżą się w zakamarkach łózek, tapczanów, tapicerowanych części mebli, także w szczelinach przy ścianach, w żaluzjach i zasłonach. Pluskwy domowe zazwyczaj żerują w nocy, pobierając krew od żywiciela raz na kilka dni. Nawet wtedy, gdy nie znajdą żywiciela, mogą przeżyć kilka miesięcy, ponieważ potrafią zapadać w stan hibernacji. Samice pluskwy domowej są w stanie złożyć w ciągu jednego sezonu (marzec, maj, czerwiec) nawet do 500 jaj. W temperaturze pokojowej pluskwy dojrzewają po około 1-2 miesiącach.

Mrówki faraona zaliczane są do rzędu błonkoskrzydłych. Do Europy przybyły najprawdopodobniej z terenów Afryki Zachodniej lub Indonezji. Obecnie są gatunkiem kosmopolitycznym. W chłodniejszych strefach klimatycznych można spotkać je głównie w siedzibach ludzkich, ponieważ ciepło jest im potrzebne do przeżycia. Przeszkadzają w szczególności mieszkańcom bloków, w których są w stanie dostać się przez przewody wentylacyjne do każdego mieszkania w poszukiwaniu pokarmu i w celu zakładania gniazd. Mrówki faraonki głównie gnieżdżą się w szczelinach, szparach. Zjadają praktycznie wszystko, co dostępne jest w kuchni. Są trudne do wytępienia, ponieważ w jednej ich kolonii żyje po kilka królowych, dzięki czemu szybko rozwijają one nowe kolonie w razie zniszczenia tych obecnych. Ich liczba może dochodzić do setek tysięcy królowych i kilku milionów robotnic. Do założenia nowej kolonii potrzebna jest grupa robotnic, które mają poczwarki – z nich wykluwają się nowe królowe. Bezskrzydłe królowe żyją średnio od 4 do 10 miesięcy W pozbyciu się mrówek faraonek konieczne jest współdziałanie mieszkańców, żeby wytępić je kompleksowo.

Rybiki cukrowe zaliczane są do szczeciogonków. Srebrzyste, bezskrzydłe, z długimi czułkami, mające długość 7-10 milimetrów. Na końcu odwłoku posiadają trzy szczecinki. Nazwa rybików pochodzi od srebrnej łuski, która pokrywa ich ciała, a także od szybkiego i zwinnego poruszania się. Badacze wskazują, że rybiki prawdopodobnie trafiły do Europy z krajów tropikalnych, co można wywnioskować również na podstawie tego, że uwielbiają gnieździć się w miejscach wilgotnych i ciepłych. Wybierają pomieszczenia, w których znajdują pożywienie, między innymi kuchnie, także piekarnie, sklepy. Również można spotkać je w łazienkach i toaletach. Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie przepadają za światłem. Żywią się w szczególności skrobią i wielocukrami, mogą także zjadać celulozę i kleje organiczne, dlatego nieraz można zauważyć je w miejscach, w których znajdują się zawilgocone książki czy gazety. Rybiki są w stanie przeżyć nawet rok bez pożywienia. Samice składają od 2 do 20 jajeczek o żółtawym kolorze. Larwy po 4 wylinkach, czyli po około roku, osiągają dojrzałość. Rybiki mogą żyć nawet do 8 lat. Rybiki cukrowe nie stanowią zagrożenia dla zdrowia człowieka, także nie mają znaczenia gospodarczego, dlatego zamiast tępienia, można je ignorować. Naturalnym wrogiem rybika jest skorek pospolity.